Red center of Australia

Daar zit ik dan in Alices springs. Na een prachtige reis, met mooie tussenstoppen bij een salt-leek, de Kings Canyon, Katja Tumba en de Uluru ben ik nu in een prachtig hostel beland wat zeker de moeite waard is om even op te zoeken op google. Alice Secret’s, een huiselijk hostel met een mooie tuin, muur schildergen en een plek waar de hippie’s te vinden zijn.

Naast alle mooie plekken die ik heb gezien heb ik ook drie nachten buiten op de grond in de outback geslapen. Wat een gave ervaring was dat. De eerste nacht liep er een Dingo over mij heen, dit zijn wilde honden die hier leven. De tweede nacht was prima en de derde nacht sliep ik buiten in een windstorm. Als ik opsta deze ochtend, zit mijn haar vol met zand.

Met de pasen wandel ik rondom de Uluru en leer van alles over de Aboriginals cultuur. Maar wat ik leer is op ‘kinder niveau’. Dit is wat de kinderen van de Aboriginals leren maar deze kinderen gaan ooit naar een volgend level. Wij blanken kunnen dat niet volgens de Aboriginals omdat we niet van het zelfde soort zijn.

Dat dit zo was, had ik al geconcludeerd toen ik een schilderij van een aboriginal kocht. Ik vroeg naar de betekenis en het enigste wat hij er over wilde vertellen was dat de betekenis ‘natuurlijke medicatie / genezing betekende en dat wat hij had geschilderd de bladeren waren van de bomen die hierbij konden helpen. Toen ik een beetje door vroeg of de kleur of verschillende soorten bladeren in het schilderij invloed hebben op de betekenis had zie hij nee. Nieuwsgierig naar de soorten bladeren die hij schilderde waag ik de gok om het te vragen. Een antwoord krijg ik niet, ik krijg alleen te horen dat het van de bomen is die hier leven. Deze mensen beschermen hun cultuur en kennis. Ze geven het alleen door aan de mensen die van het zelfde soort zijn. Daarmee moeten wij blanke toeristen het doen.

Toch is de cultuur van deze mensen die dichtbij de natuur leven fascinerend. Ik kan er inmiddels meer over vertellen maar doe dat niet nu en vertel het liever als ik thuis ben tijdens een goeie kop koffie. In mijn dagboek staat een hoop informatie over de cultuur, de taal, geschiedenis en de waarom bijvoorbeeld de Uluru zo belangrijk is voor de Aboriginal.

Want ja, mijn laatste week gaat in. Het voelt raar, het voelt dubben. Over een week vlieg ik naar huis. Toen ik weg ging dacht ik dat terug komen altijd makkelijker zou zijn. Nu bijna 7 maanden verder en weet ik beter. Terug komen naar Nederland is net zo spannend. Hoe zou het daar zijn? Hoe is het om weer een vaste woonplek te hebben met een ritme? Kan ik de draad makkelijk oppakken of krijg ik een reis dip thuis?

Een ding weet ik zeker, wat ga Australië missen. Wat een gave tijd heb ik hier gehad, wat een mooie dingen heb ik hier gezien. En wat ga ik mijn vrijheid als backpacker missen. 7 maanden lang mocht ik leven als of elke dag weekend was. Nu gaat mijn laatste week in waarin ik nog een paar mooie plekken ga bezoeken, ga genieten van mijn laatste week als backpacker, genieten van de zon die hier altijd schijn. En tussen door laat ik even de kriebels in mijn buik voor mijn terugkomst er zijn.

Fijne pasen en tot snel allemaal! XX

Herfst in Locksley

Het weer veranderd, warme dagen worden koud en kort, het werk buiten raakt op. Het einde op deze fantastische farm met super lieve mensen en leuke dieren is inzicht. Een plek die zoveel rust uitstraalt, een plek in Australië waar ik mij thuis heb gevoeld, een plek die ik nooit ga vergeten.

Pijn in mijn hart verlaat ik de farm. Het waren fantastische weken, van het zelfstandig runnen van de farm, supervicer zijn om de jongste zoon te leren autorijden, meegaan naar het wekelijkse uitje in Benella tot waterproblemen op de farm. Alles heb ik hier gezien en vele locals heb ik ontmoet.

Het laatste avontuur is in zicht, een reis naar de outback. Voor de laatste keer ga ik het prachtige landschap van Australië bewonderen. Lente heb ik het hier zien worden. Een hete droge zomer heb ik meegemaakt. De natuur heb ik uit zien drogen. Nu zie ik de blaadjes die nog aan de bomen hangen verkleuren. Het landschap gaat straks veranderen van droog en dood naar oranje zand, dit laatste heb ik op plaatjes gezien en straks weet ik hoe de werkelijkheid is.

Veel heb ik te vertellen, maar zin om veel te schrijven heb ik nu niet. Misschien volgt er nog een blog deze week waarin ik meer vertel over Benella en het waterprobleem op de farm. Op dit moment zitten de honden en de kat bij mij. Straks geef ik ze voor het laatst een dikke knuffel en zal deze plek als een mooie herinnering in mijn hart gesloten worden.

Een nieuw avontuur

Als ik definitief besluit mijn periode bij Davids op de farm af te maken, daarna naar Melbourne te gaan met een vriend om mijn reis af te sluiten en 12 maart naar huis te komen ontmoet ik Lisa McMaster. We praten gezellig over dieren, het leven in Australië, haar tijd als touring guide en over mijn reis. Aan het eind van het gesprek vraag ze of ik bij haar een maand wil komen werken. Want zo zegt ze, ‘eind maart ben ik een week weg van de farm met de paarden en dan moet ik iemand hebben de de farm rund’

Ik ben niet gelijk happig, bang om weer naar een nieuwe plek te gaan en vooral bang om ergens te komen waar ik weer mijn draai niet kan vinden want, zo leert de praktijk een maand duurt dan erg lang. Maar ik beloof haar na te denken over het aanbod. Na wat denken besluit ik te vragen of ze open staat voor een proefweek. Lisa staat hier voor open. Zo gezegd zo gedaan, na een overleg met Davids komen we eruit wanneer ik zijn farm kan verlaten en haalt Lisa mij op bij Davids. Erg luxe om een keer opgehaald te worden en niet met het openbaar vervoer te hoeven reizen.

Inmiddels zit ik al weer een paar weken op de farm bij Lisa en heb het hier heel erg naar mijn zin. Het is een warm en hartelijk gezin waar ik in terecht ben gekomen wat bestaat uit Lisa, 2 dochters en een zoon. Naast deze mensen zijn er een heel hoop leuke dieren.

Ik doe een klein voorstelrondje en portretfoto’s volgen.

Als eerst mijn favoriete hond hier is de Golden Retriever Harry. Een trouwe hond die liever gehaaid word dan met een bal speelt en een knuffel heeft. Voordat hij naar de stal gaat om te slapen moet hij zijn ‘baby’ zoeken en meenemen want anders kan hij niet slapen

Mijn tweede favoriete dier hier is Woly een Kakatoo zonder veren doordat hij ziek is. Hij draagt een wollen jasje en als hij wandelt ziet het eruit als een oude opa met een wandelstok.

Dan zijn er nog diverse volgels waarvan 1 altijd begint te zingen zodra je aankomt lopen en stopt zodra je weg gaat, de ander roept ‘Dancing’ en begint rond te stappen. Een andere Kakatoo die hier is praat je na. Als je Harrie de hond roept, roept hij het zelfde achter jou aan. Heel grappig.

Alle deze dieren heeft Lisa gevonden in het wild. Ze hebben een gebroken vleugel, zijn aan gereden door een auto en kunnen door omstandigheden niet meer in het wild leven. Naast al deze volges zijn er konijnen, cavia’s, een geit, kippen en twee eenden die dikke vrienden zijn en in paniek raken als ze elkaar uit het oog verliezen. Er zijn katten, nog twee kleine hondjes en 21 paarden die niet geschikt zijn voor de Race en hier opnieuw getraind worden voor dressuur, springen of eventing. Hierbij ligt de focus vooral op de dressuur.

Een leuke en gezellig beestenboel. Tot slot heb ik hier mijn eigen bungalow met uitzicht op de bergen. Een prachtige plek waar ik mijn hart op haal, de hele dag buiten werk, een groentetuin aanleg en alle leuke dieren verzorg. Vaak denk ik terug aan mijn middelbare schooltijd op de agrarische school waar ik vergelijkbare dingen deed.

Super blij en dankbaar dat ik op deze plek terecht ben gekomen. Helaas loopt het farmwork seizoen hier af, de herfst begint hier langzaam te komen. Dat betekend dat ik ook echt nog maar een maand hier kan werken. Van mijn verdiende dollars ga ik nog reizen en wat daarna komt, dat zien we dan wel weer.

Het runnen van een farm en het maken van keuzes

Bijna vier weken ben ik op de farm van Davids. Samen met een Duits meisje run ik de farm het grootste gedeelte van de week omdat Davids niet thuis is.

Hier leer ik hoe je een hek kan maken met oude stukken hout en een strooitouwtje. Alles hangt hier letterlijk aan elkaar, zelfs ons huis waar we in wonen.

We wonen in een huis met gaten, muizen, ratten, slangen en een kat die s’nacht een dode rat in je bed komt leggen als cadeautje. Het plaatjes is compleet als ik je vertel dat ik zelf ook rondloop in kleren waar inmiddels de gaten in vallen.

Op deze farm ontmoet ik mijzelf. Ik krijg inzicht in proces van mijzelf. Hoe ik uitwegen zoek maar geen keus maak omdat ik bang kan zijn voor het onbekende. De afgelopen vier weken waren niet de leukste, niet de makkelijkste maar wel de meest leerzame. Hier heb ik heel veel geleerd over mijzelf.

Ik denk aan het liedje van Natasha Bedingfield - Unwritten als het gaat over het onbekende. Het refrein van dit nummer verteld mij de waarheid. Het onbekende is niet eng, het is een lege pagina die je zelf mag vullen. Hoe je dat doet is aan jou!

Staring at the blank page before you

open up the window.

Let the sun illuminate the words

that you could not find.

Reaching for something in the distance

So close you can almost tast it in.

No one els can feel it for you

Only you and let it in

No one els, no one else

can speak the words on your lips.

Drench yourself in words unspoken

Life your life wit arms wide open

Today is where your book begins,

the rest is still unwritten.

Ik besluit af te maken wat ik heb afgesproken met Davids op deze farm. Daarna start een nieuw avontuur, hoe dat gaat uitpakken is 'still Unwritten'. Maar begint zodra ik over een paar weken deze farm verlaat.

4000 Kilometer

Het is al weer even geleden dat ik een verhaal heb geschreven op mijn blog. Een goed teken, het reizen was de afgelopen weken zo leuk en gezellig dat ik er niet aan toe kwam om mijn blog bij te werken. Daarnaast heb ik ook nog eens 7 dagen buiten de radar gezeten in de Outback. Dit laatste was echt een hele gave ervaring!

Een reis van Melbourne naar Perth

Van Tasmanie vlieg ik terug naar Melbourne waar ik Carmen ontmoet. Samen met Carmen huur ik een camper… Ja een echte camper, een grote bus van 2.70m hoog en ik denk ongeveer 4 meter lang. Een hele belevenis om met dit geval door de stad Melbourne te rijden aan de linker kant van de weg en met links schakelen. Gelukkig leer je dat allemaal super snel. Onze reis op weg naar Perth begin nadat we Daniele de Italiaan hebben opgehaald van het Vliegveld.

We starten onze reis met de Great Ocean Road, tussendoor maken we een uitstapje naar Ballarat, kamperen wild, tappen stroom voor de mobiel bij een stroomkastje van de gemeente en eindigen de trip met Daniele in Adelaide. Vanaf hier gaan Carmen en ik samen verder. In Adelaide gaan we stappen en ontmoeten twee andere Hollanders die een wereldreis maken van ongeveer 5 a 7 jaar. Het is super gezellig met hen en we proberen elkaar met oud en nieuw in Perth weer te ontmoeten.

Na een paar dagen Adelaide gaat de reis verder richting Port August. We bezoeken het huis uit de serie McLeod’s Daughters. Officieel mogen wij er niet komen, maar we zijn zo brutaal om bij het hek aan te bellen. De mevrouw denkt dat wij bezoekers zijn die een afspraak hebben gemaakt voor een arrangement en laat ons erin. We rijden een lange oprijlaan op, zien het huis van dichtbij, maar de mevrouw aan de telefoon komt er ook al snel achter dat wij hier niet horen en verzoekt ons vriendelijk het terrein te verlaten. Onze zoektocht naar Gungellen Hotel (ook uit de serie van McLeod) begint. We missen Daniele. Toen hij er was reden we nooit verkeerd, maar vandaag de eerste dag zonder hem gaat het vaak mis. Na lang zoeken, vier keer de zelfde weg te hebben gereden vinden we Gungallen Hotel. We drinken er een biertje en … het hele interieur van deze Pub is nog precies het zelfde als in de film.

Tot slot rijden we door naar Port August. Dit gaat niet helemaal volgens onze verwachting. We Belanden ineens op een onverharde weg en weten niet waar we zitten, want we hebben geen GPS en zijn buiten bereik. De rit is langer dan verwacht en we moeten een stuk in het donker rijden wat eigenlijk niet mag in verband met wilde dieren. onderweg denken we dat onze lampen van de auto het niet doen dus zoeken een gebied op waar we kunnen staan om wild te kamperen. Eenmaal een plek gevonden komen we er achter dat onze lampen het wel doen…. maar dat we ze op standje mistlampen hebben staan. Dan toch nog maar even door rijden naar de camping die we in de ochtend hadden geboekt. We komen daar om 23 uur aan. Een dag die super goed gepland leek te zijn loopt uit op niks, we besluiten de rest van de trip alles op de bonnefooi te gaan doen en het blijkt dat dit heel goed werkt.

Na Port August vertrekken we richting de Outback waar we met 36 graden kerst vieren en waar we kilometers gaan rijden richting Perth. De weg is lang en je ziet niemand alleen maar natuur. Om de 400 a 500 kilometer is er een thank-station en dat is het dan. Bij de grens van West Australia worden onze groentes en fruit ingenomen in verband met ziektes en/of bacterie die daarin kunnen zitten. We vragen waar de eerste supermarkt is en de grens wacht verteld ons dood leuk dat dit 700 kilometer verder op.

We rijden verder en stoppen voor een overnachting bij een echt Trucker-station. Hier komen de echt Truckers. Grote gespierde mannen met baarden, tattoos een een Road Train. Dit is een grote vrachtwagen met drie aanhangers. De mannen hier vinden het wel grappig, twee jonge meiden met een camper en we worden op handen gedragen.

Na 7 dagen rond rijden in de Outback stranden we letterlijk in Esperance. We moeten wennen aan de hoeveelheid mensen die we om ons heen zien en als we opzoek gaan naar een camping blijkt die er niet meer te zijn, alles zit vol. Gelukkig is er een oplossing. Bij de sportvelden is een campingplaats gecreëerd met de naam: “campingplaats voor de mensen die geen echte camping meer kunnen vinden”. Het voelt alsof we in een vluchtelingen kamp zijn beland.

De laatste dagen rijden we van stadje naar stadje. En 30 december komen we dan eindelijk aan in Perth. In drie weken tijd hebben we gereden van Melbourne naar Perth met hier en daar wat uitstapjes. Als we uit gaan rekenen hoeveel kilometer dat ongeveer is komen we op ruim 4000 kilometer uit.

Oud en nieuw in Perth

Oudjaarsdag gaan we bedenken wat we eigenlijk willen doen. We besluiten geen camping te boeken omdat we de hele nacht willen stappen dus we parkeren de camper bij de stad op een parkeerplaats en gaan naar het toeristen centrum om uit te zoeken wat er te doen is en waar het vuurwerk is.

In de middag gaan we richting de Paardenrace waar eind van de avond een feestje is. Het begint allemaal super goed, de sfeer is goed en om 12u in de nacht is er een prachtige vuurwerkshow. Als deze is afgelopen wenst iedereen elkaar een gelukkig nieuw jaar en tot onze verbazing pakt iedereen zijn spullen en gaat weg. Geen after party hier. Maar gelukkig zijn we in de stad denken wij. We lopen de stad in maar ook hier zijn alle feestjes afgelopen. De straten worden leger en leger en om 1 u in de nacht is het zo goed als rustig op straat en alles zit dicht. Geen after party dus. Dat wordt een overnachting op de parkeerplaats in Perth. Samen met Carmen verblijf ik tot 3 januari in Perth. Daarna nemen we afscheid.

Ik vlieg terug naar Melbourne omdat ik hier ga werken op een Paardenrange. In middels ben ik hier een paar dagen, heb mijn eigen huisje en badkamer. De mensen zijn gezellig en ik hoop hier heel veel te gaan leren over het trainen van paarden. Tot nu toe bevalt het erg goed.

De komende maanden ben ik hier en zal proberen af en toe een verhaal op mijn blog te plaatsen.

Nachtleven in het centrum van Melbourne

In het centrum van Melbourne ontmoet ik Sara een Italiaanse meisje. We slapen in de zelfde kamer van het hostel en raken aan de praat. Ze heeft een half jaar gewerkt in Amsterdam als Designer. Dezelfde dag besluiten we ons te kleden tegen de regen en de stad in te gaan. We gaan naar de kunstenaarswinkel en kopen daar kleurpotloden, drinken koffie in een heel leuk tentje met veel planten, groene kleuren op de muur en houten meubels en tot slot eten we lunch in een grote foodhall. In de avond nodigt ze mij uit om samen met haar vriend uit België en een andere jongen uit Nederland te gaan eten en te gaan stappen.

De rest van de week trek ik veel met hen op en we verkennen het nachtleven in Melbourne op verschillende plekken. Ik ontmoet veel mensen uit verschillende landen zo ontmoet ik twee jongens uit Mexico, een paar meiden uit Duitsland en een aantal jongens uit Afrika die in de koffiebonen industrie werken in Nieuw Zeeland en vakantie vieren in Australië.

Het nachtleven in Melbourne is heel gezellig en er zijn heel veel clubs. Elke club die ik hier heb gezien is buiten met een kleine overdekking of alle ramen staan open. Ruben de jongen uit België woont al wat langer in Melbourne en geeft mij een complete tour door de stad, laat mij nog meer street art zien en jawel ik zie een echte Banksy!

De overige tijd die ik alleen doorbreng zit ik in mijn ‘vaste cafe’ in een klein steegje. Iedere morgen start ik mijn dag hier met koffie, schrijf in mijn dagboek en ben illustraties aan het maken bij mijn verhaal. De mensen van het Cafe weten dat ik kom en weten ook dat ik een cappuccino wil. Het is heel grappig dat mensen in een stad, wat niet mijn woonplaats is op je rekenen!

Inmiddels heeft mijn dagboek een eigen stijl gekregen en ik besteed er veel tijd aan. Dat is ook gelijk de reden dat een verhaal op mijn blog lang op zich heeft laten wachten. Want tekenen is toch echt veel leuker dan achter een computer tekst schrijven.

Een link naar het werk van Banksy in Melbourne

http://melbournewalks.com.au/banksy-stencils-destroyed-acdc-lane-2016/

Tasmanie

Zaterdag 1 december kom ik aan in Tasmania samen met een reismaat. We gaan een weekje samen rond toeren en daarna ben ik nog ruim anderhalve week alleen in Tasmania.

Tasmania is prachtig er is veel groen en veel natuur.

De eerste nacht verblijven in Port Arthur. De plaats waar we verblijven is een ecologische plek, het water uit de kraan is wat bruin omdat het uit de eigen creek komt zo verteld de eigenaar van de Cottage. De tweede nacht verblijven we in Coles Bay. We bezoeken Fires Bays en een grote waterval. In het hostel van de tweede nacht komt een local met een baby kangaroe van 2 maanden. We mogen hem vast houden. De jongen (de mijn leeftijd is) verteld dat hij de moeder heeft doodgeschoten maar niet had gezien dat ze een baby in haar buidel had. Hij voed de kangaroe nu op.

In deze eerste week op Tasmanie zie ik heel veel in een korte tijd omdat mijn reismaat niet zoveel tijd meer heeft om te reizen. We doen een grote hike bij Cradle Vally waar we de Cradle Mountain op klim. Het is een echte klimtocht over rotsen. Het laatste stukje haak ik af, maar heb als nog een prachtig uitzicht.

Na een hike van 8 uur willen we nog naar Horbart rijden. We onderschatten de afstand op dit eiland en moeten dus in de nacht rijden, zien heel veel wildlife en we rijden uren zonder dat we een dorpje tegen komen. Als de benzine op begint te raken wordt het wel spannend. Gelukkig vinden we een Hotel in de middle of nowere. We stoppen en vragen bij het hotel of ze benzine hebben maar dat hebben ze niet. Wel zit er een benzinestation een kilometer verder op, maar die is gesloten (zoals alles hier heel vroeg sluit) De hotel eigenaar belt met de eigenaar van het benzinestation en we sluiten een deal. In ruil voor 4 blikjes cola en wat alcohol mogen we benzine komen tanken. Zo gezegd zo gedaan. In het Hotel kopen we de cola en de alcohol. Bij het benzine station komt een forse vrouw naar ons toe, die mij doetj denken aan de Tokkies. Ze is heel vriendelijk en verteld ons dat we nog 2,5 uur moeten rijden voordat we in Horbart zijn en dat het gevaarlijk is om in de nacht te rijden in verband met alle wilde dieren die de weg over steken. We bedanken haar voor haar behulpzaamheid en geven haar de blikjes cola, alcohol en het geld voor de benzine.

We vervolgens onze reis, rijden voorzichtig, maar helaas rijden we toch een dier dood. Als we eenmaal in Horbart aankomen is het half twaalf in de nacht we hopen dat we nog in het hostel kunnen komen aangezien we daar voor negen uur savonds in moesten checken. Ook zoiets, als je hier rond rijd ben je gewoon buiten bereik, we konden dus ook niet bellen naar het hostel dat we later kwamen. Gelukkig heeft de eigenaar een envelop met de sleutel klaar gelegd. Alles komt uiteindelijk dus goed!

Vanaf vandaag verlaat mijn reismaat Tasmanie. Samen met een ander meisje besluit ik een rustig dagje in te plannen. Ga naar de kapper, laat mijn haar wassen en knippen. De kapster is heel vriendelijk, stelt zich voor en is heel persoonlijk. We praten over reizen, want zij heeft toen ze jong was veel reizen gemaakt. We hebben een leuk gesprek. Als ze vraag wat ik met mijn haar wil zeg ik dat de dode puntjes eraf moeten, maar dat als zei een idee heeft voor een ‘leuke coupe’ ik me graag laat verrassen. Zo gezegd zo gedaan en de kapster vond het leuk dat ze haar gang mocht gaan. Tevreden zit ik nu in een hostel wat de inrichting van de jaren 60 heeft en waar heel veel hippies zijn. Er is een buitenterras met een buitenkeuken en de sfeer hier is goed. De komende dagen blijf ik hier om daarna terug te gaan naar Launcestone waar ik nog wat dingen wil bekijken in de prachtige natuur van Tasmanie. Want het is hier adembenemend!!

Public Art in Melbourne

Een week verblijf ik samen met een reisgenoot in Ashwood. Het is een hele rustige plek. Bij de studio die we huren, zit ik regelmatig in de tuin en geniet van de rust. De tuin is heel mooi. Het is een wilde tuin met diverse vetplanten, hangplanten en bomen. Tussen de paadjes door zijn verschillende zitjes gecreert. Eentje eigen ik mijzelf toe als ‘vaste’ zitplek buiten. In mijn dagboek maak ik diverse tekeningen van onder ander deze mooie tuin en ‘mijn zitplek’. Helaas zit we hier niet centraal en is alles vanaf hier ver weg. Als we weg gaan moeten we een half uur lopen naar een busstation, treinstation of supermarkt.

Als Rosa en ik besluiten om een dag naar Dangendongs Nationaal Park te gaan, reizen we ook nog eens verkeerd. Het punt waar we op uit komen is nog eens twee uur reizen. We kunnen er beide om lachen, ook dit hoort bij reizen en we besluiten om naar de stad te gaan wat vanaf dit punt nog een half uur reizen is.

In de stad doen we beiden ons eigen ‘ding’. Ik ga een kerk bekijken en nadat ik daar even binnen ben geweest struin ik door de stad, zonder een idee te hebben waar ik heen loop en waar ik ben. Zo beland ik in een paar steegjes met allemaal graffiti. De sfeer hier voelt goed, maar ook vreemd. De uitstraling is rauw en ruig en er hangen wat jongeren rond die ik probeer vast te leggen met mijn camera. Geen idee wat zei ervan vinden dat ik ze fotografeer. De graffiti geeft kleur aan deze rauwe, ruige en smalle steegjes die vol staan met vuilnis containers.

Als ik een paar uur later samen met Rosa naar het centrum van de stad loop komen we straatmuzikanten tegen. Ze staan bijna op elke hoek van de straat. Ook zijn hier diverse tekenaars en schilders die op straat hun werk maken en proberen te verkopen. Naast al dit soort mensen lopen hier in Melbourne ook veel jongeren rond. De een nog alternatiever dan de andere. Dit maakt de stad gezellig, sfeervol, levendig en huiselijk. De stad ademt niet allen creativiteit uit door de vormgeving, architectuur en de hoeveelheid street art, maar ook door de mensen die hier rondlopen. Toch voel ik mij als ik een paar dagen later s’avonds in het donker door de stad loop iets minder veilig op straat dan in Sydney. Ik kan niet plaatsen waarom, maar deze stad heeft naar mijn idee twee kanten. Op straat zie ik veel jonge mensen die zwerven. Sommige zijn mijn leeftijd en ik vraag mij af hoe het kan dat zij op straat leven. Wat is er gebeurd in hun leven?

Nu ik inmiddels in een hostel verblijf in Melbroune kan ik de stad ‘echt’ verkennen. Er zijn hier veel activiteiten te doen. Zo is er deze week een muziek evenement waar diverse bands een podium krijgen. Daarnaast zijn er diverse cafe’s met live muziek en conversation over uiteenlopende onderwerpen zoals bijv: Sound healing andMusci therapy’ , ’Music’s Visual worlds’ , ’China Music now’ en nog veel meer. Een interessant programma waar ik in ieder geval een dag of misschien zelfs 2 dagen naar toe wil gaan.